Via berichten op diverse discussie-platforms voor doven en
slechthorenden (Twitter, FaceBook) hoor ik regelmatig verhalen over de slechte
bereikbaarheid van (medisch) hulpverleners.Ook als bestuurslid van de Stichting Plotsdoven zie ik hier regelmatig klachten over binnenkomen.
In de meeste gevallen is er alleen telefonisch de
mogelijkheid om bij een assistente van een (huis)arts of medisch specialist
contact te leggen. Ook op de websites van de betreffende hulpverleners worden er
nauwelijks andere contactmogelijkheden geboden buiten de telefoon. Je kunt in zo’n geval twee dingen doen:
- Je geeft toe en laat iemand anders voor je bellen.
- Je neemt het heft in eigen hand en zoekt een andere oplossing
Punt 1 zal voor veel doven en slechthorenden de makkelijkste
optie zijn. Je vraagt je huisgenoot, de buurvrouw of een familielid om dan maar
de betreffende hulpverlener te bellen voor een afspraak. Dat punt gaat voor mij
niet op.
Ook al heb ik nu een CI, waar ik veel meer mee kan horen als
voor die tijd; ik ben nog steeds
slechthorend/doof. Telefoneren is na twee jaar CI voor mij nog steeds niet
weggelegd. Ik vertik het echter om afhankelijk te zijn van een derde die dan
ook nog echt als tolk moet optreden voor als de assistente nog wat aanvullende
vragen heeft over hetgeen waarvoor je een afspraak wil maken. Net alsof de
buurvrouw zit te wachten om alle ins en outs van mijn medische situatie heen en
weer te vertalen door de telefoon. Het zal maar gaan over je prostaat of iets
anders ongemakkelijks.
Ik stap in zo’n situatie dus op de fiets naar de
hulpverlener om daar dan maar bij de assistente of het afsprakenbureau in levende lijve een afspraak
te plannen. Tegelijkertijd spreek ik mijn ongenoegen uit over die slechte
bereikbaarheid voor mensen met gehoorproblemen. Als reactie kreeg ik een keer de
opmerking dat dat veel te lastig is en dat ik dan altijd wel iemand anders kan laten bellen. Dat ik graag zelf de regie wil
hebben over mijn leven en dat ik alleen voor het maken van die afspraak daarom
er naartoe was gekomen; dat kwartje viel maar niet bij haar.
Juist in dit digitale tijdperk mag je toch van medische
hulpverleners verwachten dat ze met de tijd meegaan. En dat ze hun cliënten, en
dan met name de dove en slechthorenden, de mogelijkheid bieden om via email
contact op te nemen.
Ook deze week las ik in een FaceBook-groep voor doven en
slechthorenden weer een schrijnend verhaal. Iemand die doof is (met ook een CI)
had aangegeven dat ze niet kon bellen. Vervolgens kreeg ze een brief in de bus
waarin stond dat ze daarover telefonisch contact kon opnemen.
De vele reacties op dit bericht deden mij besluiten om er op
deze plaats maar eens een blog aan te wijden. Het gaat niet om een paar duizend
mensen voor wie deze communicatieproblemen gelden. Sta er eens bij stil dat er
op dit moment – schrik niet- anderhalf miljoen mensen in ons land zijn die in
meer of mindere mate gehoorproblemen hebben. 1.500.000 mensen voor wie telefonisch contact eigenlijk geen
optie is. Hoeveel van deze mensen zullen met medische problemen blijven
doorlopen omdat ze “de boel de boel laten” ? Omdat ze geen huisgenoot of familielid hebben die voor ze kan bellen.
Ik roep dan ook alle overkoepelende organen en
brancheverenigingen van medici eens op om gezamenlijk actie te ondernemen om de
bereikbaarheid voor deze grote groep Nederlanders te verbeteren. Op velerlei
gebied zijn er al standaarden voor diverse situaties. Dan zou het toch ook
mogelijk moeten zijn dat er een landelijke standaard komt voor wat betreft het
contacteren van een hulpverlener als je doof of slechthorend bent?
Ben je doof of slechthorend breng dit blog dan onder
aandacht bij jouw eigen hulpverleners. Ben je zelf hulpverlener deel dit blog
dan in je eigen netwerk zodat deze oproep uiteindelijk ook echt bij de
overkoepelende organen van huisartsen, tandartsen, logopedisten, medisch
specialisten, KNO-artsen, ziekenhuizen, Audiologische Centra en CI-centra
terecht komt.
Gaarne ben ik ook bereid om hier als ervaringsdeskundige over
mee te praten of discussiëren.
