Mijn zus vroeg me vorige week of ik nog de verjaardag ging
vieren. Mijn wenkbrauwen schoten omhoog bij die vraag. Ik ben immers al bijna een
halve eeuw jarig op 4 mei..
“Het is toch alweer bijna een jaar geleden dat je je CI
kreeg” zei ze.
Ik moest echt even terugzoeken in mijn blog wanneer ik toen geopereerd ben, en inderdaad: 14 augustus vorig jaar was de dag. Het is eigenlijk onvoorstelbaar hoe snel dat jaar voorbij is gegaan. En, wat misschien nog wel iets meer onvoorstelbaar is: ik sta er nu vaak niet eens meer bij stil dat ik met mijn CI "gewoon" mee kan doen.
De momenten dat ik stil sta bij mijn CI, is wanneer het
apparaat een aantal korte schelle piepjes geeft ten teken dat de accu bijna
leeg is. Ik heb zelfs één keer gehad dat
ik druk bezig was toen de accu ermee ophield. Ik wilde eerst even afmaken waar
ik mee bezig was, en dat kon ik doen in volkomen stilte. Zonder dat ding ben ik
immers nog steeds zo doof als een kwartel. En ook dat heeft zo af en toe nog steeds zijn charme. Toen ik een minuut of 10 later de
accu wilde vervangen wist ik niet meer waar ik mijn CI had neergelegd. Na 5
minuten zoeken wees Anna mij erop dat hij nog gewoon aan mijn hoofd zat. Je voelt hem dus ook niet eens meer, zo gewoon
is het al.
Sinds mijn laatste blog (excuses aan mijn vaste volgers voor
het laten versloffen) heb ik toch nog heel veel nieuwe geluiden mogen
waarnemen. Wat te denken dat ik een keer op een maandagochtend rond het middaguur met de schuifpui open,
ineens een enorm gejank buiten hoorde. Dat bleek dus het luchtalarm te zijn dat
elke eerste maandag van de maand getest wordt. Nog nooit van mijn leven had ik
dat waargenomen. Of neem de autogordelverklikker in onze nieuwe auto. Ik zal
nooit meer wegrijden zonder dat ik de gordel omdoe.
Juist op die momenten komt natuurlijk het besef boven van
wat het CI mij gegeven heeft. Ik mag dan graag even de magneet lostrekken van
mijn schedel zodat ik dan met mijn gehoorapparaatje aan het andere oor hoor wat
ik voor de operatie hoorde. En ik kan je zeggen: "dat is verdomde weinig." Zowel het luchtalarm als de verklikker hoor ik dan niet. Zo slecht was mijn gehoor dus voor de operatie.
Groepsgesprekken gaan ook steeds beter, tenminste zolang
niet iedereen door elkaar praat Dat is
natuurlijk niet altijd mogelijk maar ik krijg wel de indruk dat ik in grote
gezelschappen de gesprekken steeds beter kan filteren. Ik probeerde vroeger
altijd om de gesprekken zo kort en oppervlakkig mogelijk te houden. Eenvoudigweg
omdat het te vermoeiend was om langdurig klanken en mondbeeld razendsnel om te
zetten in zinnen. Afgelopen weekend ben ik bij een oud-collega langs geweest en
zonder dat ik er erg in had was er zo een uur voorbij.
Tijdens onze vakantie in Brabant hoorde ik het leuke geluid
van een uil in de tuin. Een uur later was die oe-hoe een stuk minder leuk en de
rest van de vakantie kon ik dat beest wel schieten. Nooit gedacht dat sommige
geluiden zo irritant konden zijn. Maar uiteraard prijs ik me nog elke dag gelukkig dat ik die stap vorig jaar heb gezet. Het gaat dus echt prima met mij en mijn CI en ik
denk dat ik morgen maar eens iets lekkers bij de koffie haal om die verjaardag
te vieren.
