De tweede revalidatiedag

Dinsdagmorgen zaten we om kwart voor zeven alweer in de auto. Dit keer mocht Anna ook mee om met eigen ogen te zien waar we daar in Nijmegen deze weken mee bezig zijn. Eigenlijk hadden we zo op deze dag alle drie "bijzonder verlof". De eerste 115 kilometer gaan altijd in een uurtje. Net zo lang als de laatste 7 kilometer.

Om vijf voor negen kwamen we binnen in de huiskamer waar een van de andere CI-gebruikers en zijn vrouw al achter de koffie zaten. De anderen kwamen even later ook binnendruppelen. Er werden weer ervaringen van de afgelopen week uitgewisseld. En de een bleek iets verder te zijn dan de ander, maar de verhalen kwamen zo'n beetje allemaal overeen. We zitten immers alle vier in dezelfde achtbaan.

Om half tien konden we weer met de revalidatietherapeute (RT) mee en begonnen we met het vertellen hoe we de eerste week mét CI hadden beleefd. Alles werd doorgesproken en ook geregistreerd. Op die manier kan het CI-centrum een dossier aanleggen en de gegevens gebruiken om te vergelijken met andere CI-gebruikers die dezelfde achtergrond hebben als ik.

Daarna was het weer tijd om weer zinnen te oefenen. .
Vandaag kreeg ik dus (met Anna erbij) met 3 verschillende vrouwenstemmen te maken, en dat was ook even wennen. Om en om gingen de dames zinnen opzeggen volgens een vast ritme. Hieronder een voorbeeld hoe zo'n oefening is opgebouwd.

Dit ging erg goed. De oefening werd daarom iets moeilijker gemaakt door er af en toe woorden in te veranderen die niet op de kaartjes stonden. En ook dat ging eigenlijk vrijwel foutloos. Uiteraard zijn er bepaalde klanken waar ik wat meer moeite mee heb. De OE - OO- UU en EU gaan het vaakst fout. Dus woorden als boer - boor- buur en beur kan ik nog weleens door elkaar halen. Dit komt omdat de elektroden die deze klanken registreren in mijn slakkenhuis dicht bij elkaar liggen. Toch zal dat door flink oefenen wel beter moeten gaan. Maar dat heeft nog tijd nodig.

Na deze oefening deden we het spel "Wie ben ik" Ik trok een kaart. en de anderen moesten dan vragen stellen over het onderwerp op de kaart. Uiteraard zonder mondbeeld. Dit is natuurlijk een stuk lastiger omdat je sommige vragen niet kunt voorspellen. Jacqueline is daar best wel goed in om ineens met onverwachte vragen te komen. Het goed-luisteren-aspect is hierbij dan ook erg belangrijk. Af en toe moesten zinnen een paar keer herhaald worden, maar het ging keer op keer gewoon erg goed. 

Ook Anna deed goed mee in de roulatie van zinnen en vragen. Ze wil straks op school dan ook een spreekbeurt houden over het CI. De RT gaf al aan dat ze haar wel wou helpen met wat brochures en andere informatie. 

Om 12 uur gingen we even snel lunchen, omdat om half 1 de volgende afregelsessie alweer op het programma stond. Weer werden alle 22 electroden naar boven bijgesteld en met een uurtje was dat letterlijk en figuurlijk gepiept. Ik merkte gelijk dat het geluid scherper, duidelijker en bij sommige letters iets minder"explosief" klonk. Vooral de SCH-klank kwam nu minder knallend door als voorheen.

Het uurtje daarna kregen alle ci-gebruikers met hun partner een hele duidelijke uitleg over hoe het gehoor bij ons, ci-gebruikers, precies werkt. Het blijkt dat wij als CI-gebruikers tenminste 8 van de 22 elektroden nodig hebben om minimaal spraak te kunnen waarnemen.Ook kregen we zinnen en muziek te horen die bewerkt waren. Het eerste geluidsfragment bevatte het geluid wat één elektrode weergeeft. Hier was voor de goedhorenden eigenlijk zo goed als niets waar te nemen qua klanken of intonatie. Langzaam werden de zinnen met meer elektrodes uitgebreid en je merkte dan dat het steeds beter te herkennen was. En inderdaad bij 8 elektrodes was de zin verstaanbaar voor de mensen die goed konden horen.

Op die manier werd ongeveer een indruk gegeven wat wij als ci-gebruikers horen. Uiteraard kan dat nooit voor de volle 100% worden nagebootst. Simpelweg omdat zij gewoon goedhorend zijn en nooit precies kunnen horen wat wij horen.

Het laatste deel van de dag deden we met ons vieren een geluiden-oefening. De RT had een CD met allerlei geluiden, en ik moest beschrijven wat ik hoorde. Wat de kenmerken van het geluid waren. Is het een continu geluid of onderbroken? Kort of lang? Hard, zacht of wisselend? Hoge toon of lage toon? Zit er een regelmatig of onregelmatig ritme in?

Hoe moeilijk het is om puur een geluid te herkennen zonder beeld erbij bleek wel uit het feit dat Anna en Jacqueline ook niet alle geluiden meteen konden thuisbrengen. Zo kwamen achtereenvolgens langs: een telefoon die overgaat, een stromende douche, een doortrekkende WC, tandenpoetsgeluid, roeren in een kopje en een hamergeluid. Alleen het hameren haalde ik enigszins tussenuit vanwege het ritme en de doffe klap.Met deze oefening werd ik toch met de neus op het feit gedrukt dat het herkennen van geluiden stukken moeilijker is dan spraakverstaan. Daarom is het ook zo belangrijk dat iedereen in mijn omgeving mij verteld wat ik voor geluid heb gehoord als ik dat waarneem.


Even later zaten we weer in de auto op weg naar huis. Het was voor ons alle drie een mooie maar vermoeiende dag geweest.

Ik was maandag al weer begonnen met een paar uurtjes op mijn werk. En dat viel niet mee. Op een afdeling van 20 man is er een continue stroom van geluid wat binnenkomt in mijn CI. Gesprekken onderling, telefoongesprekken, openschuivende archiefkasten, toetsenbordaanslagen, schuivende muizen, het gaat maar aan een stuk door. Na een uur of 4 was ik dan ook helemaal gesloopt. 

Thuis eerst maar even een uurtje op de bank gelegen, en toen Anna thuiskwam uit school hebben we na een lekker kopje thee weer trouw onze oefeningen gedaan.

Gistermiddag ging het oefenen met Jacqueline écht heel goed. Op een gegeven moment ging Jacqueline maar gewoon wat zinnen bedenken, zodat ik geen houvast had aan een bepaald onderwerp of vast stramien. En toen dat ook heel goed ging kwam bij mij het besef dat ik nu, na 9 dagen CI, al écht aantoonbaar beter hoor dan ooit tevoren. Ik heb toen even met alleen een gehoorapparaat aan de andere kant geluisterd. En toen hoorde ik dus dat ik daarmee al die jaren eigenlijk gewoon niets verstaan heb. Het was al die jaren puur liplezen en gokken van woorden geweest aan de hand van klanken.  Dat besef, in combinatie met hoe goed het nu gaat, was eigenlijk het meest emotionele moment sinds mijn aansluiting. De blijdschap dat het zo goed gaat en tegelijkertijd het verdriet en de woede dat ik niet 10 jaar eerder deze stap had genomen kwamen toen samen.

Daarom zou ik ook iedereen die qua gehoor voor een CI in aanmerking komt, maar daar over twijfelt, willen aanraden om in ieder geval het traject in gang te zetten. Als je eenmaal in het traject zit, en je ziet hoe professioneel je begeleid wordt, zal dat al een hele hoop angst en onzekerheid wegnemen. Bovendien heb je tot het allerlaatste moment nog de keuze om er van af te zien.