Mag ik de verdubbelaar inzetten ?

Afgelopen zondag had ik mijn vuurdoop in de Grolsch Veste. Mijn eerste thuiswedstrijd van de locale trots mét CI. Ik heb zelf al sinds mensenheugenis een seizoenkaart op de 2e ring van de lange zijde.

Mijn werkgever had een prijsvraag onder het personeel waarbij je mensen kon nomineren voor kaartjes waarvan je vond dat ze het verdienen Ik twijfelde geen moment en vond dat Jacqueline en Anna het verdienden gezien al hun opofferingen die ze de laatste weken deden in mijn revalidatieproces. Mijn inzending, met een verwijzing naar dit blog, leverde mij dus 4 vrijkaarten op. Ook mijn vader van 84 vond het leuk om met ons mee te gaan. Het waren plaatsen schuin achter de goal en we zaten dus lekker dicht op het veld.

In eerste instantie té dicht op het veld, want Anna kreeg bij de warming up een naastgeschoten bal vol in haar gezicht. Dat de boosdoener later in de wedstrijd er met een rode kaart van af werd gestuurd kwam op haar dan ook zeker over als een stukje gerechtigdheid.

Het geluid in zo'n luidruchtig stadion viel me reuze mee.Wel had ik het volume van mijn CI een flink eind naar beneden gezet. Toch lukte het me ook nu niet om de tekst van You'll never walk alone eruit te halen. Misschien de volgende keer als ik weer op mijn eigen plek zit.

Dinsdag was alweer de derde revalidatiedag. Ik had een aantal weken geleden mijn zus Brenda uit Soesterberg gevraagd of die ook een keer mee wilde als co-therapeut. En het was dus dit keer haar beurt.

Slechthorendheid is in onze familie een erfelijkheidskwestie want mijn moeder en oma waren beiden slechthorend en ook Brenda en haar zoon zijn slechthorend.  Brenda leeft al het gehele CI-traject enorm mee, dus ze vond het fantastisch om ook een dag mee te kunnen draaien in het proces.

Op de weg naar Nijmegen heb ik Jacqueline bij haar werk in Apeldoorn afgezet en reed daarna zelf door naar Nijmegen. Brenda en ik kwamen vrijwel gelijk aan. Dit keer waren we eens de eersten in de koffiekamer. Om half 10 gingen we weer met de revalidatietherapeute (RT) mee. Na de gebruikelijke vastlegging van de afgelopen week begonnen we weer met nieuwe zinnen-oefeningen. Deze gingen in razend tempo heel erg goed.

Dit keer was er geen afstelling van het CI maar een tussentijdse woordenoefening om te meten óf en hoeveel het spraakverstaan omhoog is gegaan ten opzichte van de laatste hoortest vóór de operatie. Losse woorden zonder dat je houvast hebt aan een onderwerp zijn natuurlijk ontzettend lastig als je net 2 weken een CI hebt. Voor mijn gevoel ging het dan ook niet bijzonder goed. De resultaten van deze test zouden aan het eind van de dag met de RT besproken worden.

De periode voor én na de lunchpauze deden we met alledrie de CI-gebruikers een gezamenlijke luisteroefening. De co-therapeuten zaten op de achtergrond.  Er werden drie plaatjes getoond en vervolgens werd een geluid op een CD afgespeeld dat correspondeerde met één van de plaatjes. Dit leverde enorm veel hilariteit op omdat het regelmatig voor kwam dat we alle drie verschillende plaatjes aanwezen.  Het was een goede en nuttige oefening omdat het liet zien dat je ook geluiden kunt herkennen door zaken uit te sluiten. Als je een langgerekt geluid hoort en bij de 3 plaatjes zit er een bij van iemand die aan het timmeren is, dan kun je die al uitsluiten.

Rond half drie gingen we de resultaten van de woordjestest bespreken. Eerst werd door de RT uitgelegd hoe je een audiogram moet "lezen". Dat werd gedaan aan de hand van het audiogram van mijn hoortest in maart van dit jaar. Mijn spraakverstaan met 2 hoortoestellen in was toen rond de 27%.

Het resultaat van de test van vandaag was.......54%

Mijn spraakverstaan is dus na slechts 15 dagen CI verdubbeld !
Een resultaat dat ik in mijn stoutste dromen niet had verwacht.
Het werd me ook in één keer duidelijk waarom er daar zoveel doosjes met zakdoekjes staan.

Er werd me ook door de RT meteen duidelijk gemaakt dat zo'n grote sprong vooruit waarschijnlijk niet meer gehaald gaat worden. Uiteraard is er nog een behoorlijke rek naar boven toe mogelijk, maar echt nog eens 27% erbij is niet realistisch.  Het kon mijn blijdschap niet verminderen. De progressie die ik nu heb gemaakt nemen ze mij in ieder geval niet meer af. Voor mij (en ook voor Jacqueline) is vanaf nu elke procent meer een bonus.

Ook Brenda was behoorlijk emotioneel. Iets wat voor ons beiden nog eens versterkt werd bij de gedachte dat het aanstaande donderdag precies een jaar geleden is dat onze moeder overleed. We hadden het er nog even over dat het zo ontzettend jammer is dat juist zij dit geweldige resultaat niet heeft mogen meemaken.
Vanaf mijn geboorte heeft ze zich altijd grote zorgen gemaakt over mijn slechthorendheid en of ik het daarmee wel zou redden. Mocht ze ergens vanaf een wolkje naar beneden kijken dan weet ik zeker dat ze supertrots zou zijn.