De eerste aansluiting

Iedereen heeft voor zichzelf wel een lijstje in het hoofd met dagen die je nooit zult vergeten. Voor mij zijn dat, uiteraard, mijn trouwdag en de dag dat Anna geboren werd. Daarnaast was de dag dat FC Twente kampioen werd ook onvergetelijk. Maar ook minder leuke dagen, zoals nine-eleven en 13 mei 2000 vergeet je niet meer. Evenals de dag dat vorig jaar mijn moeder overleed.

De dag van vandaag kan ik nu aan dat lijstje toevoegen. 24 september 2012; de dag dat mijn CI werd aangesloten. Al wekenlang keken wij er naar uit. Voor Jacqueline en Anna was het net zo spannend als voor mij.

Om 06.30 uur ben ik maar opgestaan, want ik was al een tijdje wakker. Na het scheren en wassen heb ik Jacqueline en Anna wakker gemaakt. Anna toverde een enveloppe tevoorschijn en daar kwam dit kaartje uit.

We kregen het toen alledrie eventjes te kwaad. Anna had de week ervoor al een paar keer aangegeven dat ze er bij wilde zijn als het CI wordt aangesloten, maar dat leek ons niet zo’n goed idee. Ze zou uren in de auto moeten zitten en vervolgens tijdens het afregelen van het CI moet ze dan ook muisstil zijn. Ze ging vandaag dus gewoon naar school. Dat vond ze niet leuk.

Even een snel ontbijtje klaargemaakt voor ons drietjes, en ook het lunchpakketje voor Anna op school. Om 07:30 uur gaven we een geëmotioneerde Anna een dikke kus en gingen we in de auto richting Nijmegen waar we ons om 09:30 uur moesten melden.

We waren door de drukte op de weg iets later dan gepland. De ontvangst van de audiologe was allerhartelijkst. Met een kopje koffie erbij begon vervolgens de uitleg wat we gingen doen. Allereerst werd gekeken of de uitwendige spoel van het CI door de magneet op zijn plek wordt gehouden. Dat ging prima.

Het instellen van de afzonderlijke elektroden gaat door middel van signaaltjes die via een computer worden aangestuurd. Bij het instellen gaf ik al aan dat ik verschil hoorde in zware, lage piepjes en hoge piepjes. Dat was volgens de audiologe al een verrassend resultaat.

De 22 elektroden werden in snel tempo één voor één afgesteld op een ondergrens en een middengrens. Aanstaande donderdag bij de eerste revalidatiedag zal dan de bovengrens wel bepaald worden. Voor de komende 2 dagen is het vooral rustig wennen. Het instellen ging zo vlot dat we, ondanks dat we te laat waren begonnen, al vrij snel weer vóór lagen op schema.

Toen volgde het grote moment: het CI werd aangesloten.

 Ik had gedacht dat dat een heel emotioneel moment zou worden, maar ik was te aandachtig bezig met “luisteren”. De stemmen van de audiologe en die van Jacqueline waren inderdaad piepjes.

Als eerste noemde de audiologe de dagen van de week op.

Meteen kon ik al intonatieverschillen en lettergreep-lengtes eruit halen. Zaterdag en donderdag hebben 3 lettergrepen. De rest hebben er 2. Ook bij de S  en Z klank bij dinSdag, WoenSdag en Zondag hoorde ik heel licht de verschillen. Dit rijtje mocht ik aanhoren terwijl ik wel mondbeeld erbij had. Dus zeg maar dat 99% liplezen was. Daarna werden de dagen van de week herhaald met de hand voor de mond. Dat leek dus echt helemaal nergens op! De audiologe stelde me gerust en gaf aan dat dat heel normaal was.

De komende twee dagen moet ik dus echt even wennen aan het CI en de piepjes. Samen met Jacqueline en Anna rijtjes woorden doornemen: de dagen van de week, de maanden en dat soort dingen. En verder gewoon bij elk piepje dat je hoort om je heen kijken, en navragen om te bepalen wat dat is geweest.

  

Vervolgens kwam een grote koffer van de firma Cochlear op tafel. Die zat vol met stekkertjes, snoertjes, opladers, accu’s, batterijen etc. Donderdag krijg ik over de inhoud uitgebreide uitleg. Er zit een mooie afstandsbediening bij waarmee je zelf een viertal verschillende programma’s kunt activeren. En ook nog  het volume en de microfoongevoeligheid.  

De audiologe heeft er voor de eerste dagen 4 programma’s opgezet die eigenlijk alle 4 hetzelfde zijn, alleen in oplopende geluidsniveaus. Mocht ik vanavond of morgen met programma 1 al niet meer voldoende prikkels krijgen, dan kan ik zelf overschakelen naar programma 2. Dat was het voor vandaag en we namen afscheid van de audiologe en liepen met de schrijftolk naar de uitgang. De schrijftolk had schoenen aan met hakken en bij elke stap hoorde ik duidelijk de piep die daarbij hoorde. Het was inmiddels rond 12 uur en we besloten maar even in het restaurant van het Radboud een korte lunch te nuttigen.

Borden op een dienblad zetten… piep !

Bestek erbij… piep-piep !

De vraag van Jacqueline :”Wat wil je erbij drinken?”… piep-piep-piep-pi-piep, pi-piep.

En zo ging dat maar door.

Ik moest eventjes naar de WC. Wat een veelvuldigheid aan piepjes ! De deurklink, de  voetstappen, het openen van je rits. Het plassen zelf was blijkbaar te zacht. Het stromende water om je handen te wassen en de handendroogblazer leverde echter weer wel piepjes op.

In het restaurant kwam er naast ons een echtpaar zitten waarvan de man mij aansprak bij het zien van mijn CI. Hij was er voor zijn eindgesprek, dus hij en zijn vrouw waren vol belangstelling. We hebben onder het genot van een lekker broodje met hun even zitten kletsen. Nou ja… kletsen. Jacqueline deed maar het woord voor mij, want verstaan kan ik nog niks nu.

Onderweg naar huis in de auto nog een vreemde gewaarwording. Muziek op de radio leverde geen piepjes op, maar zodra er op de radio iemand ging praten dan weer wel. Een teken dat vooral het spraakverstaan bij een CI dus er blijkbaar goed uitgehaald wordt.

We waren thuis voordat Anna uit school kwam en toen zij thuiskwam wilde ze meteen met het befaamde bubbeltjesplastic aan de gang. Dat mag ze donderdag, als de eerste revalidatiedag erop zit. Nu zal het nog weinig onderscheidend zijn van de rest van de piepjes.

Het typen van deze tekst levert bij elke toetsaanslag ook weer piepjes in overvloed op.

Kortom, het is inderdaad een dag om nooit te vergeten.