Dankbaar

Afgelopen week waren we met de hele (schoon)familie een weekje op vakantie in België.
Het was schitterend nazomerweer wat uitnodigde voor mooie wandelingen met prachtige herfstkleuren.
Mijn CI maakt dan ook overuren omdat er zoveel geluiden moeten worden omgezet. Knisperende bladeren onder je voeten, de herfstwind die door de bomen ritselt. En de gesprekken die 9 mensen met en door elkaar voeren.

Al die geluiden samen maakt dat ik dus weinig van de gesprekken meekrijg tijdens de wandeling. Want het komt als één brei van klanken bij mij binnen. Op een gegeven moment liep ik samen met Anna door een wat snellere wandelpas een meter of 50 vooruit op de groep. En waren we net buiten gehoorafstand van de groep. De wind ging iets liggen, en de bladeren onder de voeten en de stem van Anna waren de enige geluiden. En toen heb ik voor het eerst met Anna een één-op-één gesprek gesprek gehad zoals we dat eigenlijk nog nooit hebben gevoerd.

Het was zo leuk om met haar eens niet alleen over proefwerken, overhoringen en de dagelijkse bezigheden te kletsen. Maar dit keer ging het wat dieper en hadden we het over haar dromen, toekomstverwachtingen en over haar mening en gedachten over anderen.

En juist op zulke momenten besef ik weer hoe dankbaar ik mag zijn dat ik met een CI weer kan deelnemen aan sociale contacten zoals gewone horenden die hebben zonder dat ze er bij stil staan.