Happy birthday

Mijn zus vroeg me vorige week of ik nog de verjaardag ging vieren. Mijn wenkbrauwen schoten omhoog bij die vraag. Ik ben immers al bijna een halve eeuw jarig op 4 mei..

“Het is toch alweer bijna een jaar geleden dat je je CI kreeg” zei ze.

Ik moest echt even terugzoeken in mijn blog wanneer ik toen geopereerd ben, en inderdaad: 14 augustus vorig jaar was de dag.  Het is eigenlijk onvoorstelbaar hoe snel dat jaar voorbij is gegaan. En, wat misschien nog wel iets meer onvoorstelbaar is: ik sta er nu vaak niet eens meer bij stil dat ik met mijn CI  "gewoon" mee kan doen.

De momenten dat ik stil sta bij mijn CI, is wanneer het apparaat een aantal korte schelle piepjes geeft ten teken dat de accu bijna leeg is.  Ik heb zelfs één keer gehad dat ik druk bezig was toen de accu ermee ophield. Ik wilde eerst even afmaken waar ik mee bezig was, en dat kon ik doen in volkomen stilte. Zonder dat ding ben ik immers nog steeds zo doof als een kwartel. En ook dat heeft zo af en toe nog steeds zijn charme. Toen ik een minuut of 10 later de accu wilde vervangen wist ik niet meer waar ik mijn CI had neergelegd. Na 5 minuten zoeken wees Anna mij erop dat hij nog gewoon aan mijn hoofd zat.  Je voelt hem dus ook niet eens meer, zo gewoon is het al.

Sinds mijn laatste blog (excuses aan mijn vaste volgers voor het laten versloffen) heb ik toch nog heel veel nieuwe geluiden mogen waarnemen. Wat te denken dat ik een keer op een maandagochtend rond het middaguur met de schuifpui open, ineens een enorm gejank buiten hoorde. Dat bleek dus het luchtalarm te zijn dat elke eerste maandag van de maand getest wordt. Nog nooit van mijn leven had ik dat waargenomen. Of neem de autogordelverklikker in onze nieuwe auto. Ik zal nooit meer wegrijden zonder dat ik de gordel omdoe.

Juist op die momenten komt natuurlijk het besef boven van wat het CI mij gegeven heeft. Ik mag dan graag even de magneet lostrekken van mijn schedel zodat ik dan met mijn gehoorapparaatje aan het andere oor hoor wat ik voor de operatie hoorde. En ik kan je zeggen: "dat is verdomde weinig." Zowel het luchtalarm als de verklikker hoor ik dan niet.  Zo slecht was mijn gehoor dus voor de operatie.

Groepsgesprekken gaan ook steeds beter, tenminste zolang niet iedereen door elkaar praat  Dat is natuurlijk niet altijd mogelijk maar ik krijg wel de indruk dat ik in grote gezelschappen de gesprekken steeds beter kan filteren. Ik probeerde vroeger altijd om de gesprekken zo kort en oppervlakkig mogelijk te houden. Eenvoudigweg omdat het te vermoeiend was om langdurig klanken en mondbeeld razendsnel om te zetten in zinnen. Afgelopen weekend ben ik bij een oud-collega langs geweest en zonder dat ik er erg in had was er zo een uur voorbij.

Tijdens onze vakantie in Brabant hoorde ik het leuke geluid van een uil in de tuin. Een uur later was die oe-hoe een stuk minder leuk en de rest van de vakantie kon ik dat beest wel schieten. Nooit gedacht dat sommige geluiden zo irritant konden zijn. Maar uiteraard prijs ik me nog elke dag gelukkig dat ik die stap vorig jaar heb gezet. Het gaat dus echt prima met mij en mijn CI en ik denk dat ik morgen maar eens iets lekkers bij de koffie haal om die verjaardag te vieren.