Op het CI-forum maakte iemand die, net als ik, op weg is naar een CI de opmerking dat het allemaal best wel eng is. Daar kan ik het natuurlijk helemaal mee eens zijn.
Al 46 jaar heb ik gehoorapparaten. Die hangen aan je oorschelp en daaraan vast zit dan een oorstukje die net in de gehoorgang steekt. Dit in tegenstelling tot een CI, die in je hoofd zit. Weliswaar vlak onder de hoofdhuid, maar toch..... het is een wezenlijk verschil. De elektrode moet wel dieper in je binnenoor geïmplanteerd worden. Maar ik ga er toch maar van uit dat de chirurg weet wat hij doet :-)
Toch wil ik me niet laten leiden door angst. De verhalen die ik lees van mensen met een CI, die aangeven dat er een wereld voor ze opengaat maakt het dat het positieve het wint van die angst. Dát is dan ook het belangrijkste argument om ervoor te gaan. De kwaliteit van het leven gaat omhoog. Nu heb ik aan het eind van een werkdag gewoon nergens meer zin in. Gewoonweg omdat het enorm vermoeiend is om een hele dag naar klanken te luisteren en te liplezen. Om dan vervolgens die twee dingen razendsnel te combineren tot hele zinnen.
Ik merk dan ook dat ik me steeds vaker afsluit van gesprekken. Of dat nou is bij de koffiepauze op het werk of gewoon in een volle kamer met een verjaardag. Het is gewoon niet te doen om daar te proberen alles mee te krijgen. Dan biedt mijn smartphone uitkomst, want daar hoef ik niet naar te luisteren. Maar ja, dan ben ik volgens de mensen niet erg gezellig en sociaal bezig. En daar hebben ze dan natuurlijk ook wel weer gelijk in.
Ik zit dus nu echt op een twee-splitsing. Geen CI betekent met mijn huidige gehoor stilstand. Wil ik meedoen met de gesprekken tussen iedereen die me dierbaar is, dan zal ik er toch echt voor moeten gaan.
Dan valt de angst weg en is die keuze ineens niet zo moeilijk meer.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenDe mogelijkheid om te reageren stond nog uit.
BeantwoordenVerwijderenDat heb ik nu aan gezet. Dus...... je kunt en mag reageren ! :-)